مستانه
دوباره زندگيخلاصه مي شود در ما
خود را رها مي كنم
از هر چه هست و نيست
و چشمانم با چه ولعي مي بلعند
صورت مست تو را
و چشمانت مي گريزند
از پلك هاي سنگينت
آواره پرواز مي كنيم
ميان خواب و بيداري
posted by padideh at 3/03/2007 11:19:00 AM
4 Comments:
man alan khub nistam
range zarde in matnet man ro divune mikone
.پدیده جان سلام
،شعرای تو
.مستی شراب سرخ رو به یادم میاره
پدیده جان،(یک، دو و یک دنیا)ت
دارای آتمسفری
.بسیار آرامبخش و مطبوع هستش
و چه ساده و زیبا آدمو
.به بی هراسی دعوت میکنه
متشکرم از تو
،که با خلق این شعر زیبا
.به من آرامش بخشیدی
،میبخشی که باعث نگرانی شدم
،تو چقدر مهربان و خوش قلبی
نمیدونم چرا منو یاد مادر به آن دیار
.سفر کرده ام انداختی
،بیشتر از هرکسی او نگرانم بود
.تا لحظه ای که چشماشو برای همیشه بست
پدیده جان بهار نزدیکه و کم کمَک
.باید پیاله ها رو از عشق پُر کرد
،باید با پروانه ها پرواز کرد
.همراه آهوان و اسبان دوید
،باید باران شویم در خاک رویم
.باید چشمه شد جاری شد
لحظه به لحظهُ ایّامت تا فرا رسیدن بهار
.سبزِ سبز باد
.همیشه شاد و همیشه خندان باشی
.سعید از برلین
اون رها کردنه خیلی خوبه
سلام بانو...
زندگی را که گریزی نیست....زیباست هر چند پایین و بالایش کم نیست...اما عکسها نیز شعری دیگرند...
Post a Comment
<< Home