يك،‌دو و يك دنيا

يك روز سبز

يك دل سير شعر و ترانه

يك آرامش بي پايان

دو هميشه عاشق

و يك دنيا حرف زيبا

باكرگي ابدي

در اوج جواني

بعد از آن مصيبت

خود را مي سپرد

در آغوش غريبه

تفكري برايش نمانده

انتخاب مي كند

ميان گزينه هايش

اما اين را به خوبي مي داند

كه بايد تا هميشه

باكرگي ابدي را

غرغره كند

جريان زندگي

زندگي در جريان است

و با سرعت دلخواهش

مرا با خود به هر جا مي برد

من هم ديگر مقاومتي نمي كنم

خسته نيستم

قدرتش را پذيرفته ام

تنها كاري كه مي كنم

اين است كه خوب ببينم

بي فايده است

مرد هرزه تمام سعيش را مي كند

تا دوباره دل زن را به دست آورد

زني كه ديگر رو از او برگردانده

مرد هنوز غرور كثيفش را به دوش مي كشد

خميدگي پشتش را زير اين بار نمي بيند

هنوز ميان محاسبات اشتباهش شناور است

نمي داند تا رها نشود هيچ ندارد

نمي داند زن ديگر مسافر است

مسافر جنگل ها

اوديگر سفرش را با باد آغاز كرده

اقتدار

آرامش من با آمدنت رنگ دوباره مي گيرد

ميان نگاهمان موجي رد و بدل مي شود

خداوند دوباره اقتدارش را به رخم مي كشد

كافه

در كافه شبانه مان نشسته ايم

و نگاه پر ز شهوت زنانه ام

بر تو سر مي خورد

بابونه مي نوشيم

گر مي گيرم

نگاهت نمي كنم

نكند قصه ام را بخواني

آرام ندارم

تو برايم از سفر مي گويي

من نفس تازه مي كنم

چمدانم را خواهم بست

از اينجا خواهيم رفت

ناگهان

منتظرم

منتظر آن لحظه جادويي

كه بعد با تمام احساسم

به همه بگويم

"ناگهان اتفاق افتاد"

صورتك

وقتي صورتك ها كنار مي روند
وقتي چهره ناب نمايان مي شود

تمام بدنم را چشم مي كنم تا ببينم

روح ناب و خالصتان براي من

چتر

باران با تو زيبا است

وقتي با تو زير چترم

بوي چمن بوي خاك

بوي عطر تو و من

گوش كن

صداي برخورد مرواريدهاي باران

به سقف چترمان

گوش كن

صداي تپش قلبم

چقدر صداي زمزمه شعرت

باران را زيباتر مي كند

قصه رفتن

آنقدر وقت داشتيم تا همه چيز را جمع كنيم

چمدانت را باز گذاشته بوديم وسط اتاق

هر روز يكي يكي خاطره ها را در آن مي گذاشتيم

يكي روز اول ديدارمان

يكي تمام حرف هايي كه بايد با تو مي زدم و ناگفته ماند

گفتي اين يكي خيلي جا مي گيرد

گفتم تو رو خدا هر چه را كه نمي بري اين را حتما با خودت ببر

يكي آن روزي كه رفتم ولي برگشتم و گفتم حالا توان رفتن ندارم

يكي وقتي كه به من گفتي

"من همينم كه هستم"

و يكي روز خداحافظي

ولي چمدانت براي خاطره هاي خوب جا نداشت كه با خودت ببريشان

گفتم حالا كه براي رفتنت عجله داريم با همين ها برو

بقيه را خودم سر به نيست مي كنم

ديگر روزش رسيده

به چشمانت كه از پشت عينك هميشه كثيفت پنهان شده نگاه مي كنم

به سادگي خداحافظي مي كنيم و تو مي روي

به خودم مي آيم. چقدر كار دارم

چه باراني مي بارد و من احساس راحتي مي كنم

جاده عصر جمعه

جاده عصر جمعه

ماه كامل شده

مثل صورت تو

ته جاده معلوم نيست

مثل روزگار من

اما ما هنوز در راهيم

من فهرست آرزوهايم را

يكي يكي خط مي زنم

اما چرا ته دلم گرفته

آن ستاره را نگاه كن

براي ما مي درخشد

ما پرندگان مهاجر با كمكش

راه را پيدا خواهيم كرد