هر دو

من مسلمان

به اميد ديدنت

در كليسا شمع روشن مي كنم

همين را مي خواستي؟

لازم نيست

مرا دوست داشته باشي

من تو را

به اندازه ي هر دومان

دوست دارم

"عباس معروفي"

حقيقت

بعد از باران توي كوچه قدم مي زنيم

من زير لب آهنگ خودم را مي خوانم

و تو موسيقي خودت را زمزمه مي كني

از كنار خانه اي مي گذريم

موسيقي من از پنجره به گوش مي رسد

همه چيز آرام به نظر مي رسد

اما حقيقت قطره اشك من است

كه روي بازوي تو افتاده

تمام حجم زندگي

چيزي تمام زندگيم را خورده است

صبح ها با او بيدار مي شوم

در طول روز به خلاص شدن از دستش فكر مي كنم

و شبها قبل از خواب براي حل شدنش دعا مي كنم

تمام حجم زندگي من را پر كرده است

هر چه با شتاب تر دورش مي كنم

سريع تر به طرفم بر مي گردد

گاهي فكر مي كنم كه به خود بياموزم

چطور تمام عمرم با او زندگي كنم

مبارز

زندگيم تعريف شده درآرزوي ذوب شدن پوستم در پوست تنت

تعريف شده در گرسنگي سيري ناپذير با تو بودن

چقدر سخت مي توانم بپذيرم كه تو نباشي

كاش مي دانستم در دل تو چه مي گذرد

اگر سكوت را نشكني با سنگ جسارت به جنگش خواهم رفت

هر چند كه خسته ام اما هنوز يك مبارزم

دوراهي

سر دوراهي ايستادم

بنشينم يا طي كنم

يك سو دل و وهم

يك سو آنچه كه پيش آمده

هيچ يك مرا امن در آغوش نمي كشند

مي ترسم... تنهايم...سردم است

پ ن : آسمون داره به حالم زار مي زنه

ابرها به حالم فرياد مي زنند

دلم براي باغچه دلم مي سوزه

رقص در جنگل

میان جنگل ایستادم

نسیم نوازشم كرد

رطوبت گونه ام را بوسید

درختان دوره ام کردند

رقصیدم و رقصیدند

بالا را نگرسیتم

نوك درختان به هم رسیدند

مثل فرداي من و تو

باز نخواهم گشت

يادآوري خاطرات تلخ و شيرين

گذر از كوچه يار

عبورتك تك لحظات

ياد بزرگ شدن با تو و پير شدن به يادت

زمان گذشت، من از كنار تو رفته ام

باز نخواهم گشت

اما تو هميشه در ياد مي ماني

چشم سوم

مي گفتند ديدن روي ديگر آدم ها ظرفيت مي خواهد
خنديد و گفت :‌ من ظرفيتش را دارم

چشم سوم عطايش كردند

روزي هزار بار مرد و زنده شد

چشم را بست اما وسوسه شد تا ببيند

حال دعايش اين است

"يا تحمل به من عطا كن يا چشم را از من بگير"

صبح

صبح پاييزي اما گرم

هواي آلوده و دود و دم

صداي بوق ماشين ها

تاكسي قراضه و راننده پير

مسافري خواب مردگانش را تعريف مي كند

و من كه تهي از حسم

قبول كن

گاهي فكر مي كني كه خودت هستي و خودت

همه تكيه گاه ها يك جورهايي باهات بازي كرده اند

با خودت حرف مي زني و موضوع رو هلاجي مي كني

اول كلي آه و گريه مي كني و نمي خواهي وضعيت و قبول كني

بعد كه واقعيت نمايان مي شه، راهي به جز قبول كردن نداري

تنها تويي كه بايد ناجي خودت باشي

هيچ چيز و هيچ كس به اندازه خودت دلسوزت نيست

اگر مي خواهي همه چيز رو بسازي

آستين هات رو بالا بزن

تمام نيروت رو به كار بگير

غم و غصه ها رو بده به دست باد

دوباره شروع كن

راه ديگه اي نيست، واقعيت رو قبول كن

تارك

تقدير بر پيشانيش بوسه مي زند

رگي بر پيشانيش ورم مي كند

و خون هجوم مي آورد به تمام تنش

تقدير در كودكي بر پيشانيش امضايي زده

تا متفاوتش كند

چه تفاوتي؟ كسي چه مي داند

اما خطوط پيشاني ثانيه شماري است

براي ساعت زندگي اش