اين روزها

اين روزها طعم گس آغازي دوباره را مزه مزه مي كنم

چشمانم رنگ برف را لمس مي كند

و رنگ تويي كه با مني و هنوز نگاهت نكرده ام

دهانم را مي شويم تا طعمش را دوباره قرمز كنم

يلدا بازي

نمي دونم شايد آبشار يه جورايي با اين كار به هم مي ريزه ولي من با دعوت سعيد و دعوت غير مستقيم(دي:) آقا معروفي خودم رو بازي مي دم

يك: وقتي كه كمتر از يك سالم بوده يه قوطي كرم نيوآ بزرك رو كه توي تختم جا مونده بوده تا صبح خوردم

دو: بچه كه بودم همه اش با پسرها بازي مي كردم.عاشق فوتبال گل كوچيك توي كوچه بودم. يكي از افتخاراتم هم اين بوده كه يكي توي كوچه خواسته صدام كنه گقته :بيا آقا پسر... و من كلي ذوق كردم كه نفهميده من دخترم. تا 14 سالگي هم گوشم سوراخ نبوده

سه: اولين باري كه عكس پ و ر ن و ديدم در سن 17 سالگي بود وقتي كه عكس هاي باباي دوستم رو از كمد قفل شده اش (كه قفلش رو با گير سر دوستم باز كرديم) بيرون آورديم. چنان وحشتي كردم كه شب تا صبح تب داشتم و توي خواب فرياد مي زدم و هيچ كس نفهميد چه مرگمه.مسخره تر اينه كه من بيشتر از شكل واقعي آ ل ت ت ن ا س ل ي خانمها ترسيده بودم

چهار: براي ارتباط برقرار كردن با آدم ها هيچ مشكلي ندارم و به راحتي با هر كسي كه خواستم ارتباط داشتم. ولي نمي دونم چرا آغاز زندگي مشترك برام يه چيزي تو مايه هاي شكافتن اتمه و بايد اين اتفاق براي من فقط به روش خودم اتفاق بيفته يا اصلا نيوفته

پنج: سال هاست كه يكي از دغدغه هاي ذهني من حرف زدن با خدا و جواب گرفتن از اوست. مي خوام يه جوري سر از كارش در بيارم و دليل همه كارهاش رو بدونم. بعد از اين همه سال هم خم به ابرو نياوردم و كوتاه نيومدم. از هر راهي هم كه بگيد وارد شدم. اگه جاي اون بودم هم با اين بنده فضول و كله شق همين كار رو مي كردم كه الان اون داره با من مي كنه

شش:از آرزوهاي بزرگ زندگيم:‌داشتن يه آتليه نقاشي و زدن كف دستم به سقف آسمونه

پ ن: دعوتيمان اول شهرزاد كه شايد به اين بهانه دوباره شروع كنه به نوشتن، يسنا ، ساروي كيجا و سعيد

ستاره هاي من

بادي مي وزد و ستاره ها را با خودش مي برد

به دنبالشان مي گردم يكي دو تايشان را مي يابم

اما هر چه مي گردم چندتايي را پيدا نمي كنم

باز هم گريه و ناله و سرگرداني

با چند تا پولكي كه به جايشان به من مي دهند

خودم را سرگرم مي كنم

اما من ستاره هاي خودم را مي خواهم

...

فردا در حالي كه اميدي برايم نمانده

زير پايم را نگاه مي كنم

پر از ستاره است

گويي ستاره هايم زاييده اند

يكي يكي برشان مي دارم و مي بوسمشان

آنها هم داستان سفرشان را برايم مي گويند

آخرين نامه

حتي فرصت بوسه آخرت را از من گرفتي

بارها لحظه خداحافظي مان را تصور كرده بودم
اما هيچ كدام مثل امروز نبود

قلبم را از سينه بيرون مي كشم

تركش هايش را مي بوسم

نوازشي را كه تو از او دريغ كردي هديه اش مي كنم

ناباورانه در آينه به چشمان خون گشته ام مي نگرم

حرف هايت را دوره مي كنم

تا هيچ وقت از ياد نبرمشان

بيداري چه تلخ است

كاش براي هميشه در اين خواب بمانم و بيدار نشوم

شايد ... شايد بذري كه در كوير كاشتم برويد

شايد ... شايد بيايي و با هم رويايمان را رنگ حقيقت بزنيم

نقطه ته آخرين نامه ام به تو را مي گذارم

منتظر جواب نامه ات مي مانم

...

به دعايت محتاجم درويش

ثانيه هاي انتظار

ثانيه هاي خاكستري بي تو بودن را

دانه به دانه مي شمرم و پنهان مي كنم

تا زماني كه آمدي تمامشان را

نثار ديو سياه انتظار كنم

كه دوان دوان از ما دور مي شود

سفر به ستاره ها

كودك معمولا تنها بازي مي كرد

زير پتوي آبي اش سوار سفينه اي مي شد

و به سوي ستارگان پرواز مي كرد

با فشار دكمه اي خودش را به سوي ديگر سفينه مي رساند

با اهالي سفينه حرف مي زد و زندگي مي كرد

مادر با صداي بلند مي گفت

بچه اين قدر تكون نخور بگير بخواب
...

سال ها گذشته است

اما دخترك هنوز ازسفر به ستاره ها بازنگشته

تو

بين دوست داشتن و دوست داشته شدن، هنوز تو را انتخاب مي كنم

باش

گره زبانم را باز مي كنم

دوباره شعر مي گويم

دوباره ساز مي زنم

دوباره تنت را مي نگرم

از اين لكنت مي گريزم

مثل هميشه سكوتت را به فال نيك مي گيرم

باش تا زنده بمانم

باش تا سرگردان نباشم

كه بي تو مرا رنگي نيست

استمرار

با چشمان تو به درون مي آيم
با دهان من به پيش مي آيي

در خون من به خواب مي روي

در سر تو از خواب بر مي خيزم

"اكتاويو پاز ترجمه احمد شاملو"

قصه زندگي

زني سنتي كه مصمم است

در قرن بيست و يكم دختركش را

به روش مادرش تربيت كند

...

زني كه روزگارش را با ياد معشوقش مي گذراند

و شب ها براي شوهرش شام مي پزد

...

دختري كه بعد از گذشت سال ها

ميان مردان موقت زندگيش به دنبال عشق ابدي مي گردد

...

مردي كه نمي خواهد بپذيرد كه معشوقه اش

به آن پايبندي كه فكر مي كند نيست

...
و مردي كه هر روز منتظر معشوقه اش مي ماند
تا بعد كتك كتك خوردن گاه و بيگاه از همسرش

به او پناه بياورد

...
من در ميان اين مردمم كه خاطراتشان را برايم

مو به مو تعريف مي كنند

و نمي دانند پا به پايشان زندگي را دوره مي كنم

من قصه هايم را هر روز براي خودم بازگو مي كنم

حرف

we do not live to think, but, on the contrary, we think in order that we may succees in surviving.
" Jose ortega y gasset"

آرزوهاي برآورده شده

گويي وقتي با تو حرف مي زنم

تمام توجه خدا به من جلب مي شود

تمام سخناني را كه در گوشت زمزمه مي كنم

يكي پس از ديگري اتفاق مي افتند

اگر اين را زودتر فهميده بودم

وقتي داشتم تو را تهديد مي كردم

بيشتر دقت مي كردم

هنوز تو

توان ناديده گرفتنت را ندارم

هستي و در تمام تنم ريشه زده اي

او كه جاي تو مي نشيند

هق هق مي زنم و از درد فرياد مي كشم

در آغوشت شعرهاي مقطع مي سرايم

آينه ترك مي خورد اما دل تو به رحم نمي آيد