گريه قبل از خواب

بايد خودش را آرام مي كرد

ديگر وقت خواب رسيده بود

ساعت اين را به او گوشزد مي كرد

ولي چشمانش خوابي براي عرضه نداشتند

پلك ها گاهي سنگيني مي كردند اما

نه از خواب، بلكه از سوزش پس از گريه

باز هم بيني اش راه نفس نگذاشته بود

سعي كرد بخوابد

سرش را روي بالش گذاشت

چشمانش مست شده بود كه

صداي مهيب افتادن اشكش روي بالش

هرچه را كه رشته بود پنبه كرد

اما مثل هميشه پيرمرد ستاره هاي معجزه آسايش را فرستاد

...

س س س س س...دخترك خواب است... سكوت كنيد

طلسم شكست

قلم مو و رنگ و بوم

بوچلي با صداي ملايم

بوي رنگ و روغن

چه لذتي بردم وقتي كه

صداي شكسته شدن طلسم

درگوشم پيچيد

با تو

با تو شاعر مي شوم

با تو عاشقم

با تو بال پروانه ها را مي بوسم

بي تو اما بي رنگم

بي تو مرا نفسي نيست

حريق سبز

بعد از مدت ها يك ترانه من رو اينجوري مست كرد

هر چي گوش مي دم سير نمي شم

با صداي بلند گوشش كنيد

حريق سبز

بيا كنارم ساقه بهاره

رو فرش برگ و پولك ستاره

خمار شعرم مي شكنه پيش تو

عجب شرابي نفس تو داره

اميد

همه جا را سكوت فرا گرفته است

من در آغوش كرختي آرميده ام

چشمانم را مي بندم

گوش هايم را تيز مي كنم تا صدايي را شكار كنم

تنها گاهي صداي نفس هايم در گوشم مي پيچد

حتي ديگر صداي تيك تيك ساعت هم نمي آيد

خسته شده ام مي خواهم براي هميشه بخوابم

اما گويي صدايي از دور مي آيد

كسي دارد نزديك مي شود

با قدم هاي آرام و ترانه اي بر لب

چشمانم را به آرامي مي گشايم

تويي كه مي آيي

تولد

سي ساله مي شوم

دلم پر از ترانه مي شود

غم ها كناره مي روند

آتش شوق زبانه مي كشد

قلبم مي تپد ز شور

كبوتر، نفس تازه مي كشد

زندگي به ناز مي كوبد به در

مرا دوباره به آغوش مي كشد

پوست

به پوست تنش نگاه مي كند

به آرامي آن را لمس مي كند

رگ و پيش متورم شده است

خون در رگش دوان دوان جاري است

ديگر مطمئن شده است كه

پوستش برايش تصميم مي گيرد

نه تفكرش نه عقلش و نه حتي قلبش

فرار از روزمرگي

شروع يك روز تازه با كارهاي هر روزه

و مثل هر روز تلاش براي زندگي متفاوت

اي چرخ ، بچرخ تا بچرخيم

نا اميد

چند روزي گذشته است

ديگر نا اميد شده ام

ديگر ديده به در ندارم

ساده تر از آب گذشتي

شاگرد خوبي نيستم

اما ياد خواهم گرفت

كه غروري كه شكسته شد

باد آن را با خود خواهد برد

حلول

ديگه مثل تو نگاه مي كنم
مثل تو پلك مي زنم
مثل تو لبخند مي زنم
گويي تو در من حلول كرده اي

مي خواهم دلم را از دلتنگيت نجات دهم

مي روم جلوي آينه مي ايستم

به چشم هاي خودم خيره مي شوم

پنهان كاري

چشمانت به من دروغ نمي گويند

چه نگاهم كني

چه چشمانت را از من بدزدي

بالاخره جسارت كردم و پرسيدم

پاسخ ندادي

چشمانت را هم از من پنهان كردي

و براي اينكه خودت را آرام نشان دهي

به خودت عطر زدي و راهي شدي

ولي اگر نمي پرسيدم

بدون شك منفجر مي شدم

هنوز منتظرم

نا آرومي چشمات

دلم نا آرومي چشمات رو مي خواد

بيا كنارم باش براي هميشه

كاري كن تا معني دلتنگي از يادم بره

تا غم كلمه غريبي بشه برام

شراب فراموشي رو به من بنوشان

شب رو برام شاعرانه كن

و روزم رو به رنگ چشمات

شايد فردايي نباشد... بيا

دلم ناآرومي چشمات رو مي خواد