بال پرواز

مدت ها گذشته است از زماني كه

تصميم گرفتم نروم و بمانم

از وقتي كه گفتم همين است ديگر

به جاي فرار،‌ قرار را تمرين كردم

پذيرفتم،‌ ماندم، خانه ساختم و اميد بستم

روزي او در حال پرواز

مرا ديد و فرود آمد

بال هاي خسته ام را ديد

گفت بيا با هم پرواز كنيم

گفتم خسته ام، مدت هاست نپريده ام

بال هايم مرده اند

با هم راه رفتيم، با هم دويديم

بس كه از پرواز برايم شعر سرود

گويي بال هايم هم جان گرفتند

باز هواي پرواز به سرم انداخت

دوباره هواي سفر

ديگرتوان كورانه رفتن را ندارم

نيرو مي گيرم از عشق

براي زنده كردن بال هايم

امروز

صبح است، بيدار مي شوم

خواب بد شب گذشته را از ياد مي برم

چاي شيرين و نون پنير هر روزه

تلوزيون موسيقي شجريان را پخش مي كند

خيلي وقت بود هوس موسيقي سنتي كرده بودم

از خانه بيرون مي آيم

قدم مي زنم و تنها جلوي پايم را نگاه مي كنم

يك روز معمولي آغاز شده

ولي در سرم مثل هميشه پر است از

از

از

از هواي پرواز

باز سبكبال مي شوم

لذت كندن از بعضي آدم ها مثل كندن دندون پوسيده، ‌لذتي بود كه داشت فراموشم مي شد

ولي تازگي دوباره اونقدر سبكبال شدم كه بتونم بدون هيچ بار سنگيني پرواز كنم

پناهي

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند

چون من که آفریده ام از عشق

جهانی برای تو

حسین پناهی

آرزو

ممنون از دعوت لي لاك عزيز

آرزو

يك- سلامتي، شادي، صلح، عشق و آرامش رو براي همه مردم دنيا آرزو دارم

دو- قبلا توي يلدا بازي هم گفته ام: آرزو دارم يك آتليه نقاشي داشته باشم و به عنوان شغل نقاشي رو انتخاب كنم

سه- دوست دارم يك بچه داشته باشم

چهار- آرزو دارم تمام جاهاي ديدني دنيا رو ببينم

پنج- بارها و بارها براي 250 ميليون پوندي كه آرزو دارم زماني به من برسه نقشه كشيده ام.(اين يكي خيلي خنده دار بود مي دونم) مساله اينجاست كه با برآورده شدن آرزوي شماره پنح، آرزوي شماره دو،‌سه و چهار برآورده مي شه

يك عدد شهرزاد، سان جون، رژا، شاگرد تنبل ... و سعيد از برلين رو به بازي آرزوها دعوت مي كنم

با هم بودن

اطرافمان پر از چشمان باز و بسته

من و تو شناور در رودخانه چشمان يكدگر

گويي دراين دنيا جز من و تو آفريده اي نيست

لبخند روي لبانم جوانه مي زند

تو آرام به سوي من قدم بر مي داري

كنارم آرام مي گيري

شب مي خندد روز مي رقصد

؟؟؟

چشم هايش را به هم مي فشرد

سعي مي كند همه چيز را به خاطر آورد

به اطرافش نگاه مي كند

تنها تصاوير مبهمي را از شب قبل مي بيند

صداها و اتفاقات بريده بريده

جلوي چشمانش نمايان مي شوند

ناگهان از خودش مي پرسد: گفت دوستت دارم؟

دير است

شنيدن آن موسيقي

كه فقط يادآور تو بود

ديگر هيچ احساسي به من نمي دهد

شنيدن شكستن صداي غرورت

وقتي پيروزي من را اعلام مي كني

هم هيچ حسي را در من قلقلك نمي دهد

مي خواهي ديگر خودت نباشي

اما تو هماني كه به دست فراموشي سپردمت

به كجا؟

خواب و بيداري به هم آميخته اند

خواستن و داشتن فاصله شان اندك شده

هوا بوي خنده مي دهد

جرقه هاي نور از ما پراكنده مي شود

دستانمان كه به هم مي رسند قهقهه مي زنند

جاده اي را در راهيم پر از اميد

به كجا مي رسيم؟

شايد به كاخ بلورين آرزوها

0043...

گاهي بعضي حس ها اين قدر پس زده مي شن كه آدم فراموششون مي كنه. واي به روزي اين حس با يك تلفن ساده از طرف یک نفر شايد یکی از بستگان بيدار بشه. با قدرت عجیبی هجوم مي آره به حنجره ات و با يك بغض محكم نمي گذاره حرفت رو بزني

صد و بيست و چهار

شب * هواي نمناك و گرم

پشت بار * آبجو * خنده * آينه

چهارراه * بوس خيس * تلوتلو

هتل * آسانسور * طبقه دوازده * اتاق

تخت * قهر كوتاه *‌ آشتي

نفس * عكس * فراموشي

يك دو سه چهار *... * صد صد و يك

صد و بيست و سه * صد و بيست و چهار

جيغ *‌ سكوت * انقباض

دلداري * باور * بي خيالي

آغوش * خنده * قصه

خواب * رويا *‌صبح * آغازي دوباره

پ ن:آخر عكسي كه مي خواستم نشد اينجا بگذارم

سفرنامه

با كوله اي از شعر و داستان بازگشتيم

از سفر زندگي با هم

مستانه يكدگر را بوسيديم

در چهارراه لحظه

تجربه كرديم

با هم بودن

با هم خنديدن

با هم سكوت كردن

وبا هم گريستن را

نفسم بوي تو را گرفته

دلتنگ كه مي شوم
آه مي كشم و تو را مي بويم