بهانه ای نمانده

آن زمان که دوست داشتن معنی من است

هر آنچه غیر از عشق خواهد مرد

حتا دلتنگی حتا انتظار

و دیگر پر خواهم شد از سپیدی

تو می آیی با دسته گل نور

که عطرش منظومه را مست می کند

ستاره ها دست در دست ترانه می خوانند

همه سیاهی ها مرده اند می بینی؟

بهانه ای برای گریه کردن نمانده

ماییم همه پر از لبخند

رقص

بیا با این آهنگ برقصیم

به حرکت پا

کاریت نباشد

بانوی من

خدا نشسته آنجا

نگاه می کند

به پیچش دست های تو

به پاهای من

تنها نشسته آنجا

مبهوت

باز هم دیر رسیده است

من پا عوض می کنم

تو بخند

گردش دست هات

مال من؟

ذره ذره در آغوشت جا بگیرم؟

ذره ذره ببوسمت؟

لباس هات را

ذره ذره

به باد بدهم؟

تو را مزه مزه کنم؟

با دلتنگی ات چه کنم؟

آقای من

بیا با این آهنگ برقصیم

به حرکت پا

کاریت نباشد

چرخش دست هات مال من؟

"عباس معروفی"

یک کلام

از زندگی مگر چه می خواهم
آرامش شانه هایت را. دیگر هیچ
زیاده خواهم آیا؟

دل تنگ توام

چه مستم از صدای باران
نت های باران را حفظ نمی شوم
بارها شنیدمشان اما تازگی دارد هنوز
خوشحالم که می شنوم
دلم بهانه تو را می گیرد
خودم اینجا دلم در جاده سبز در پرواز
دلم آتش می خواهد
کتاب ها و کلیدها را پس می زنم
و تو را می فشارم
بی پروا عاشقم
آب روی آتشم نباش
و اگر فردایی نباشد
بیا امروز رنگ بازی کنیم

من قرمزم تو را چه رنگی کنیم؟

سفید مثل فرشته

توی یک کتاب خونده بودم که تولد نشونه اینه که هنوز امیدی به مرگ نیروی شر هست

از اون به بعد وقتی می شنوم بچه ای متولد می شه خیلی خوشحال تر می شم

و وقتی دلم می گیره که بعضی ها با دیدن یک بچه زمین و زمان رو به ناسزا می بندند

آخه مگه می شه این فرشته ها رو دوست نداشت؟

عجله نکن

دلبندم... الان زمان مناسبی نیست.نیا

آموختم از تو

زندگی ارزش غم ندارد
زمان مهلت ترمیم را نخواهد داد
این کلمات را در گوشم زمزمه کرد
چه کودکانه به دردها می اندیشیدم

او به من سرخوشی تعارف می کرد
و من چه تلخ دستش را پس می زدم
وقتی مست شراب او شدم که دیگر دیر بود
ما دیگر با یک زبان حرف نمی زدیم

شمع را خاموش کردیم

و بدون خداحافظی رفتیم

هنوز در راهم

نیمی از راه را پیموده ام

و آبی جاده را نوشیده ام

بعد این پیچ خطر

حتما نور سپید را خواهم دید

ابر و مه می رود

من شرم را کنار می زنم

دریا و آفتاب را می بویم

پوستم زندگی را می شنود

گوشم تنت را لمس می کند

ونسیم، شعر من را زمزمه می کند

تفکر در 5 دقیقه

من نخ نما شده‌‌ام برای تو یا تو برای من . یا بهتر بگویم گاهی فکر می‌کنم این گلیم پوسیده رابطه من و تو است
خدا هیچ شیری را بی یال و کوپال نکند.نوجوان که بودم چه راحت از کنار مشکلات می‌گذشتم و حالا مثل خر توی گل مانده‌ام.همین

دلم می‌خواهد دوباره کودک شوم و به راحتی معجزه فرشته‌ها را باور کنم. فرشته همین روزها می‌آید و با عصای سحرآمیزش گلیم را مثل روز اول می‌کند. اگر گلیمم درست نشد پایین لباسش را آنقدر می‌کشم تا یک گلیم نو برایم بیاورد.مگه ندیدید بچه لوس‌ها همیشه به چیزی که می‌خواهند می‌رسند؟

نوعروس شهر خواب

چه خاکستری دلتنگم
مات و مبهوت گذر زمان را نفهمیدم
حال دلواپس تنهایی
دیشب کنار دریا روی صخره‌ها و جلبک‌ها
با لباس سپید هلهله‌ می‌کردم
دست در دست اما تنها
امروز به فردا می‌اندیشم
با خدایم زمزمه می‌کنم ودیگردفتر تقدیرم را خودم می نویسم

غروب

دختر چه بی پروا نام معشوقش را روی آه دل پنجره ماشین نوشت

فریاد زدم عاشق عشقم و بیمی از زمین و آسمانم نیست

صبح

صبح چقدر دوست داشتم باز در تختخوابم بمانم
چقدر آسمان ابری با قاب آبی پنجره‌ مرا قلقلک داد
و هنوز نمی‌دانم تا اینجا راه آمدم یا پرواز کردم
چقدر بکر بودم وقتی که توی سرما شالش را به گردنم انداخت
وقتی که شانه‌هایم زیر دستانش لرزید
...ولی امروز
نمی‌خواهم فلزی باشم
به خدا هنوز اگر هر کدام ازرگ‌هایم باز شود
نارنجی، سبز، زرد و قرمز روی پوستم می‌خزد
و امروز وقتی در آغوش توام چه زیبا است
وقتی از تو می‌خواهم شره‌های رنگ را بر تنم ببینی
کاش پشت شیشه چشم‌هایت بودم و از چشم تو می‌دیدم
هنوز معنی آه‌های تو را نفهمیدم
چقدر صبح پوست تنم آه تو را می‌خواست

آغاز

آغاز می کنم دوباره از تو