نمي دانم

سهم من بعد از اين پنجره باران خورده

امواجي است كه مرا مي برد

به كجا؟ خود نمي دانم

رگ بي غيرتي

نمي خواهم چشمانم را باز كنم

وقتي همه جا رنج است و درد

وقتي گروهي، مرد فلج و ساده لوحي را دوره مي كنند

يكي يكي سيلي به صورتش مي زنند و مي خندند

جلوي صدها چشم بي تفاوت او را مي برند

جلوي چشمان ترسوهايي مثل من

وقتي عدالت خواهان يكي يكي پرپر مي شوند

وقتي جسوران مي ميرند و ترسوها صورتك مي زنند

نمي خواهم ببينم نمي خواهم بمانم

مي خواهم رگ بي غيرتيم را ببرم

پ ن: اين پست تقديم مي شود به فرناز سيفي

حس

معلقم ميان خواب و بيداري

ميان آرزو كردن و داشتن

ميان خنده و هيجان و آرامش

اين روزها حس غريبي دارم

كه نامش در هيچ واژه نامه اي نيست

پنجره

پنجره اتاقم لباس آبي اش را مرتب مي كند

و هر شب منتظر تو مي ماند

تا بيايي و برايش دستي تكان دهي

من هم اين سو برايش آواز مي خوانم

تا دلتنگ تو نباشد

برو

تو كه از زندگي من رختت رو بستي و رفتي

تو كه از محله مون اسباب كشي كردي و رفتي

تو رو خدا هر چي داري و نداري بردار

از دنياي خواب هاي من هم برو بيرون

مترسك

دلم براي مترسك پير مي سوخت

ديگر كسي از او نمي ترسيد

كارش شده بود آواز خواندن براي پرنده هاي كوچولو

تا آنها با خيال راحت بذرها را نوش جان كنند

تازه پرنده ها وقتي سير مي شدند با هم دعوا مي كردند

كه اين دفعه نوبت كدامشان است

روي شانه مترسك بخوابد

...

مترسك هم ديشب چمدانش را بست

لباس هايش را تكاند

سفر كرد به شهر مترسك هاي بازنشسته

بازگشتت مبارك

هوا سرد است و من در گرماي حضور دستانت زنده مي شوم

دوباره جوان مي شوم و جوانه مي زنم

بازگشتت مبارك اي شادي از دست رفته

كه ذره ذره وجودم تو را هضم مي كند

باور كن

حالم خوب است باور كن

آرزوهايم رنگ دارند باور كن

خواب هايم صورتي اند

مي خندم و مي رقصم باور كن

روياي قرمز

چه طور هيجانم را پنهان كنم

هنوز خودم را پيدا نكرده ام

كه در يك آن رو به رويم مي ايستي

در چشمانم آنچنان عميق نگاه مي كني

كه مثل هميشه توي دلم چيزي خالي مي شود

سرم را بالا مي گيرم تا بهتر چشمانت را ببينم

موهايم را دور چنگالت مي پيچي

و من ناخن هايم را در تنت مي فشرم

پلك هايم چه بي رحم سنگينند تا نگذارند ببينم

بوي عطري خوش و وحشي در فضا مي پيچد

صداي موسيقي طنين مي اندازد بر تمام رگ هايم
...

بيدارم نكنيد...مي خواهم در اين رويا بميرم

زمزمه

به واژه ها هم اطميناني نيست

نه حرفي دارم و نه كلامي

خلسه ام طولاني شده

بعد از سفر با باد

مي آرمم بر بالش ابر

مسافرم از شهر قصه ها

عروسك و هديه و سفر

كودك و داستان و بازي

نقاشي و نقاشي و نقاشي

اينجا

در كاخ متولد شدم

عشق را با فرشته چشيدم

شريعتي را اشك ريختم

اتوبان ها را رقصيدم

من اينجا زندگي مي كنم

زندگي

زندگي، هنوز ‌تو را با تمام

دلتنگي ها، ديدارها

گريه ها، خنده ها

شب ها، روزها

نااميدي ها، اميدها

خستگي ها، شادابي ها

خواب ها، بيداري ها

تمام شدن ها، دوباره آغاز شدن ها

ماندن ها، سفر كردن ها

دوست دارم

اما تو روزي مرا ترك خواهي كرد

آغاز دوست داشتن

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

"فروغ فرخزاد"

ديدمت

يك صبح سرد زمستاني

زمين يخ زده و آفتاب بي جان

ومن در همچنان در فكر تو

ناگهان ... تو

تويي كه ايستاده اي

با گونه هايي از سرما سرخ شده

هنوز هماني،اخم هايت هم هنوز باز نشده

اگرچه زمان چندان طولاني نگذشته است

بدون انكه ترديد كنم از آنجا دور مي شوم

اما چشمانم به نقطه اي خيره مي ماند

لباس ها و آدم ها

بعضي آدم ها از بعضي لباس هايم زودتر كهنه مي شوند.هيچ گاه نفهميدم اين لباس ها مرگ ندارند يا اين آدم ها خيلي زودتر از وقتي كه بايد كهنه مي شوند